De laatste keer dat ik in het Vondelpark was, was op Koninginnedag 1990. Een veel te warme dag, met veel te veel mensen en veel te veel geuren. Doodziek keerde ik terug naar huis. Nooit meer!
Jaren later had ik een cursus in Amsterdam, aan de rand van het Vondelpark. Het najaarszonnetje scheen in die vroege ochtend zacht op mijn huid. Ik was vroeg en durfde de verleiding weer aan in de hoop te genieten van de rust van een park, middenin de stad.
Vergeet het maar! Het Vondelpark op zaterdagmorgen is een openbare sportschool. Amper was Ik het hek door of ik werd onder de voet gelopen door een horde hardlopers. Hun voeten roffelden over het aangestampte grint. Met mijn ogen dicht deed het geluid me denken aan de haastige voetstappen van treinreizigers op Utrecht Centraal. Ik hoorde het belgerinkel van fietsers en zag toeristen als verschrikte konijntjes wiebelend op hun leenfiets zigzaggen tussen de hardlopers door. Het kostte me vijf minuten om het pad over te steken, lopers en fietsers ontwijkend alsof ik in het Lunapark was. Als wandelen niet kon, dan maar zitten op het gras.
Ik had het kunnen weten. Dat ene groepje links onder de boom? Of die andere groep, midden op het veld? Net zat ik of een gebrul steeg op alsof ik mij tussen de soldaten ten oorlog begaf. Bootcamp!
De wereld was gek geworden en ik voelde me oud. Ik verwachtte een oase van rust, ik kreeg dolgedraaide sportiviteit.
Reactie schrijven