Ik ben de verbazing over het gedrag van studentenverenigingen voorbij. Onlangs kwamen de misdragingen van “heren”dispuut Ares voorbij, onderdeel van de Amsterdamse studentenvereniging L.A.N.X. De vereniging zelf neemt afstand, maar ik kan me niet voorstellen dat in die hele vereniging niemand eerder op de hoogte is geweest van wat men van plan was of van wat er gebeurd is, voordat het geheel in de publiciteit kwam. Het is niet de eerste keer dat dit soort walgelijk gedoe gebeurt. En ja, het...
Vrouw en werk · 10. maart 2023
Nu.nl publiceerde in 2019 een artikel dat er meer ‘grote anderhalfverdieners’ zijn. Het leuke van een artikel op Nu.nl is, dat je er ook op kunt reageren. Als je de reacties leest, schuift er voor je ogen een bloemlezing van de Nederlandse samenleving voorbij. Het is soms ook een veld vol onkruid. Ik leer daar elke dag weer van. Eén van de reacties gaat over de kosten van kinderopvang en is te smakelijk om niet te citeren: “ik verdien zelf circa 3 x modaal en mijn vrouw verdient gewoon...
Korte verhalen · 25. januari 2023
Bezorgd kijkt Marten naar de lucht, terwijl hij de boodschappen uit de auto haalt en naar het vakantiehuis brengt. Op de boot naar Texel was het nog superwarm geweest. Zelfs de meeuwen hadden geen fut om het brood uit de handen van de passagiers te eten. Loom hingen ze in de lucht, hun vleugels uitgespreid, zo nu en dan krijsend naar elkaar. Henrieke bracht de oversteek met gesloten ogen op de achtersteven door. Hij leunde over de reling, af en toe bezorgd naar haar omkijkend, zoals hij het...
Korte verhalen · 01. oktober 2022
Mijn leidinggevende kijkt me in het voorbijgaan bezorgd aan. ‘Komt er een aanval?’ Langzaam schud ik mijn hoofd. ‘Nee, hoe kom je daar nu bij?’ ‘Ik zie het aan je ogen. Die staan fletser dan normaal.’ ‘Ik voel me prima.’ Ik tover een glimlach om mijn mond. Het klopt ook wat ik zeg. Ik loop terug mijn werkkamer in en nestel me achter mijn computer. Doorwerken, genoeg te doen. De spier in mijn schouder verstrakt. We zijn nog geen uur verder. Ik voel een ader kloppen bij mijn...
Vrouw en werk · 09. februari 2021
Een onschuldig bericht op LinkedIn met daarin een groot compliment aan alle mama’s die in deze lockdownperiode erin slagen zowel een gezin draaiende te houden, kinderen op te voeden en thuis les te geven en daarbij ook nog te werken. Een bericht waarvan ik echt denk dat het er is uitgegooid als ruggensteun aan al diegenen die hiermee worstelen en die gewoon het onmogelijke weten te combineren. Maar zo onschuldig is het bericht niet. Want het is gericht aan alle mama’s en er wordt met geen...
De speeltuin waar ik vroeger als kind vaak kwam, was groot en mooi, met metalen speeltoestellen, in geel en rood en blauw geverfd en een paar houten glijbanen. De grootste glijbaan stond in het midden: een metalen trappenhuis met een uitgang naar de lage glijbaan en een uitgang naar de hoogste. Die vond ik superspannend. Met een bonzend hart klom ik omhoog, ging klaar zitten en sloot – als ik dan eindelijk losliet – uit pure angst mijn ogen om ze onderweg toch stiekem eventjes open te doen....
Ik staar al dagen naar mijn beeldscherm. In deze tijden van corona komt er niets uit mijn vingers. Overdag werk ik thuis en staar ik naar een ander beeldscherm, dat van mijn werklaptop. Ik facetime veelvuldig met collega’s. In huis verdelen we de werkplekken naar gelang we moeten bellen of videovergaderen of niet. Mijn niet al te ergonomisch verantwoorde werkplek levert pijn in mijn schouders op en een fikse hoofdpijn. De verbouwing bij de buren die ver over schema is en zorgt voor snerpend...
Toen ik klein was, wist ik precies wat ik wilde worden: schrijver! De verhalen popten op in mijn hoofd en kwamen in rap tempo op papier. Eerst met pen, toen met de typemachine, nog weer later met de elektrische schrijfmachine en daarna op computer en laptop. Wat wil zeggen: ik ben toch echt al een tijdje groot. Schrijver was ik nog niet. De verhalenstroom droogde op. Er moest gewerkt worden, er kwamen een partner en kinderen. Maar toch: het bleef kriebelen. Ik wilde nog steeds schrijver worden....
Vrouw en werk · 21. december 2019
In vroeger tijden kreeg je als nieuwbakken papa twee dagen verlof. De eerste dag om je vrouw bij te staan tijdens de bevalling, de tweede dag om aangifte van de geboorte te doen. En dat was het. Het werd dus echt hoog tijd dat het partnerverlof werd uitgebreid. Inmiddels heb je als vader (of partner) recht op vijf dagen betaald verlof en per 1 juli komt daar nog eens vijf weken bij tegen 70% van het verlof. En ik durf nu al te stellen dat heel veel partners dat niet zullen opnemen. Tenzij je...
Korte verhalen · 06. november 2019
Ik ben een oude man in een veel te groot huis. Dat ik oud ben is niet het probleem, het te grote huis ook niet. Het is de stilte. Die drukt te zwaar op mij. Ik leef met het geluid van de televisie. Er zijn dagen dat ik slechts met mezelf spreek. Om het raspen van mijn keel te voelen, het schorre gekraai dat mijn stem voortbrengt. De schaarse praatjes die ik heb, zijn met mijn thuishulp en met bezorgers: pakketjes, maaltijden, boodschappen. Er zijn meer dan genoeg dagen dat ik de deur niet...