Korte verhalen · 25. januari 2023
Bezorgd kijkt Marten naar de lucht, terwijl hij de boodschappen uit de auto haalt en naar het vakantiehuis brengt. Op de boot naar Texel was het nog superwarm geweest. Zelfs de meeuwen hadden geen fut om het brood uit de handen van de passagiers te eten. Loom hingen ze in de lucht, hun vleugels uitgespreid, zo nu en dan krijsend naar elkaar. Henrieke bracht de oversteek met gesloten ogen op de achtersteven door. Hij leunde over de reling, af en toe bezorgd naar haar omkijkend, zoals hij het...
Korte verhalen · 01. oktober 2022
Mijn leidinggevende kijkt me in het voorbijgaan bezorgd aan. ‘Komt er een aanval?’ Langzaam schud ik mijn hoofd. ‘Nee, hoe kom je daar nu bij?’ ‘Ik zie het aan je ogen. Die staan fletser dan normaal.’ ‘Ik voel me prima.’ Ik tover een glimlach om mijn mond. Het klopt ook wat ik zeg. Ik loop terug mijn werkkamer in en nestel me achter mijn computer. Doorwerken, genoeg te doen. De spier in mijn schouder verstrakt. We zijn nog geen uur verder. Ik voel een ader kloppen bij mijn...
Korte verhalen · 06. november 2019
Ik ben een oude man in een veel te groot huis. Dat ik oud ben is niet het probleem, het te grote huis ook niet. Het is de stilte. Die drukt te zwaar op mij. Ik leef met het geluid van de televisie. Er zijn dagen dat ik slechts met mezelf spreek. Om het raspen van mijn keel te voelen, het schorre gekraai dat mijn stem voortbrengt. De schaarse praatjes die ik heb, zijn met mijn thuishulp en met bezorgers: pakketjes, maaltijden, boodschappen. Er zijn meer dan genoeg dagen dat ik de deur niet...
Korte verhalen · 27. september 2019
Een aardige juffrouw had hem in de taxi gezet. Dat was geen probleem, dat deed ze wel vaker. De taxichauffeur was wel een beetje vreemd. De man begroette hem alsof hij een oude bekende was, maar hij kon zich niet herinneren dat hij de chauffeur ooit eerder gezien had. Wel bevreemdde het hem dat Agnes niet bij hem was. De aardige juffrouw had gezegd dat de taxi hem naar het ziekenhuis zou brengen en dat daar een verpleegster bij de ingang op hem zou wachten. Voor de zekerheid had ze het ook voor...
Korte verhalen · 29. juni 2019
Prijswinnend verhaal, opgenomen in de verhalenbundel De grijze klever, Godijn Publishing, 29 september 2018
Korte verhalen · 11. april 2019
De laatste keer dat ik in het Vondelpark was, was op Koninginnedag 1990. Een veel te warme dag, met veel te veel mensen en veel te veel geuren. Doodziek keerde ik terug naar huis. Nooit meer! Jaren later had ik een cursus in Amsterdam, aan de rand van het Vondelpark. Het najaarszonnetje scheen in die vroege ochtend zacht op mijn huid. Ik was vroeg en durfde de verleiding weer aan in de hoop te genieten van de rust van een park, middenin de stad. Vergeet het maar! Het Vondelpark op...
Korte verhalen · 19. december 2018
Lynn ligt met een inwit gezicht stil in het kussen. Haar ogen staren triest in het niets. Ik heb haar nooit zo gezien en ik ken haar vanaf het moment dat we samen de lagere school binnenstapten. Haar handen hebben zich vastgeklampt aan het dunne ziekenhuisdekentje. Het ziet vaalgeel. Alsof een ziekenhuis de kamers expres zó inricht dat iedereen er doodziek lijkt. Als Lynn in goede doen zou zijn, had ze er meteen een project van gemaakt om de kamers op te fleuren en een huiselijke sfeer te...
Korte verhalen · 18. december 2018
Wanneer het goed gaat, herinnert ze het zich niet. Pas wanneer Masha het kwijt is, weet ze wat ze gehad heeft. En dan weet ze het voor altijd. Zo ook die dag. Een mooie, zonnige lentedag. Ze is buiten. Ze is de poort uitgelopen, door de brandgang op weg naar de speelvelden. Ze voelt de warmte van de zon op haar gezicht. Ze is blij, vrolijk. Een klein, blond meisje van een jaar of acht. Misschien heeft ze haar communie al gedaan. Ze weet nog dat ze in groep vier van de basisschool zit, bij...
Korte verhalen · 27. november 2018
Vele straten vormden mijn jeugd. Na het vertrek van mijn moeder nam mijn vader mij op de arm en trok van zijn moeder naar tante naar zus naar vriendin. En omgekeerd. Tot er geen oma en tante of zus meer over was. Vriendinnen begonnen er niet eens meer aan. Mijn vader was een goedzak. Mijn moeder een kreng. Althans, volgens mijn oma, oudtante en tante. In alle straten waar ik een plekje kreeg, wemelde het van de buurvrouwen met een mening. Ze stonden in hun jasschort met bezem of stoffer en blik...
Korte verhalen · 27. november 2018
Ik heb een simpele, Nederlandse naam: Anke. Wat heel vaak verbasterd wordt tot Ank of Ankie. Hoe ik reageer op Ank, is afhankelijk van wie het zegt en of lekker ik in mijn vel zit. Ankie is een groot taboe. Ik ken namelijk geen leuke Ankies. Wel ben ik een keer aan de kant gezet voor iemand die Hankie heette. Sindsdien mag niemand het meer wagen mij Ankie te noemen. Mijn achternaam is een heel ander verhaal. Verbraak. Ook niet heel moeilijk, toch? Al helemaal niet nu er een bekende journalist...