De zaak Kavanaugh: het zoveelste gevalletje seksueel overschrijdend gedrag. Toen het gebeurde, waren ze pubers, Brett Kavanaugh en Christine Ford. Allebei afkomstig uit een gegoede familie, allebei goede vooruitzichten. Hij overweldigde haar in het bijzijn van vrienden en liet pas los na tussenkomst van één van die vrienden. De zaak speelde in 1982. Pas nu, in 2018 was Christine Ford zo ver dat ze zich kon uitspreken.
Mijn woede over deze zaak kwam door een tweet van Trump: ‘Ik twijfel er niet aan dat als de aanval op dr. Ford zo erg zou zijn als ze zegt, zij of haar liefhebbende ouders meteen aangifte zullen hebben gedaan. Laat ze die aangifte op tafel leggen, zodat we datum, tijd en plaats weten!’, aldus de president. Daarmee trok hij haar geloofwaardigheid in twijfel en werd het een gevalletje blaming-the-victim. En laat ik daar nu net niet tegen kunnen.
In 1988 kwam de film The Accused uit. Een film over de strijd van een meisje dat na een groepsverkrachting juridische erkenning zoekt. Wat mij aangreep in die film was het gemak waarmee de daders ermee wegkwamen. Ook is mij het beeld bijgebleven dat vooral zij de schuld kreeg. Zij had de verkeerde kleren aan, zij was op de verkeerde plaats, zij gedroeg zich als een sloerie. Ze had het aan zichzelf te wijten.
Dat is het beeld dat in die tijd razendsnel op een slachtoffer van verkrachting werd geplakt. Gedraag je netjes, kleed je netjes, anders heb je het aan jezelf te danken. En wat gebeurt er als een meisje toch verkracht wordt? Ze schaamt zich, durft niets te zeggen. Laat staan dat ze aangifte doet met alle consequenties van dien.
Dus, mister president: Christine Ford deed geen aangifte. Ze heeft het misschien niet eens tegen haar ouders gezegd. Ze heeft er jarenlang mee geworsteld en zocht in 2012 psychologische hulp. Dertig jaar na dato. En dat is de reden dat ze nu pas naar buiten treedt: ze kon het niet eerder.
Reactie schrijven