‘Ach meisje, stap nou toch over op die pinpas. Dat is toch veel veiliger dan die kascheques.’
De man achter het loket keek me meewarig aan. Tilburg was proeftuin voor de pinpas en ik – vierentwintigjarige studente – was een van de laatste die overstapte. Je zag hem denken: sneu type, ga toch met je tijd mee.
Ironisch genoeg was ik ook een van de eersten die geskimd werd. 5 december 1993. Ik had getankt en was naar Delft gereden. Die nacht werd er in Amsterdam duizend gulden van mijn rekening gehaald. Dat ontdekte ik zodra mijn afschrift binnen was. Gelukkig was de dader zo stom geweest om diezelfde nacht ook van de rekening van zes anderen geld te pinnen, waardoor wij elkaar troffen op het politiebureau op de Marco Pololaan in Utrecht. Ik was de laatste die binnenkwam.
‘Hé, heb jij daar ook getankt?’
De dader was dus snel gevonden. Ergerlijker was dat de baas van de Postbank meende dat wij domme klanten maar beter onze pincode hadden moeten beschermen en dat het maar de vraag was of we gecompenseerd zouden worden. Dat leverde hem een woeste brief van mij in de Volkskrant op. Niet lang daarna kreeg ik gelukkig het geld teruggestort.
Onder enige dwang heeft mijn zwager mij aan de computer gekregen. Ik moet zeggen: ik ga redelijk verstandig met het ding om, maar waarom ben ik dan toch steeds zo’n dankbaar slachtoffer van spam, phishing, gehackte mail en gewoon regelrecht fraude? Waarom wordt mijn e-mailadres gehackt zodat daar vrolijk mee kan worden geshopt bij de Wehkamp? Waarom word ik belaagd door spam? Mijn laptop is beveiligd. Mijn wachtwoorden zijn divers en niet te kraken. Omdat ik ze regelmatig vergeet, wissel ik ook op tijd van wachtwoorden en toch gebeurt het me. Stapelgek word ik ervan. Ik vermijd waar mogelijk online shoppen, wat door de plaatselijke middenstand gewaardeerd zou moeten worden. En telkens als het me toch weer gebeurt, denk ik terug aan die man van het postloket: ‘ach meisje, stap nou toch gewoon over… het is toch veel veiliger!’
Reactie schrijven