In vroeger tijden kreeg je als nieuwbakken papa twee dagen verlof. De eerste dag om je vrouw bij te staan tijdens de bevalling, de tweede dag om aangifte van de geboorte te doen. En dat was het. Het werd dus echt hoog tijd dat het partnerverlof werd uitgebreid. Inmiddels heb je als vader (of partner) recht op vijf dagen betaald verlof en per 1 juli komt daar nog eens vijf weken bij tegen 70% van het verlof. En ik durf nu al te stellen dat heel veel partners dat niet zullen opnemen. Tenzij je een goedbetaalde baan hebt en het geld kunt missen én het er ook voor over hebt.
Maar wat is het doel van de verlofregeling? Wat ik ervan heb begrepen: grotere betrokkenheid van de vaders bij hun kroost. En dan wordt ie boeiend, want bereik je dat met vijf weken extra verlof?
Ik denk het niet. En daarvoor hoef ik alleen maar om me heen te kijken. In mijn omgeving zie ik heel veel betrokken, jonge vaders. Ze verschonen luiers, geven flesjes, lopen achter de
kinderwagen, werken grotendeels vier dagen per week, zodat ze één dag volop kunnen vaderen. En die vier dagen per week kan ook in een voltijdbaan. Misschien zetten ze een paar stappen langzamer
op de carrièreladder en dat is alleen maar toe te juichen, want dat zou een echte cultuuromslag zijn: dat je niet meer dan fulltime hoeft te werken om toch carrière te maken. Daarmee wordt het
ook voor ons vrouwen vanzelfsprekender om de carrièreladder te beklimmen.
Mijn lief presteerde het om direct na de geboorte van zijn zonen weer te gaan werken. Hij moest er niet aan denken om de kraamhulp in de weg te lopen. Maakte dat hem een minder betrokken vader?
Welnee: als er eentje zorgzaam is, luiers kon verschonen, baby’s aankleden, in bad stoppen, liedjes zingen en troosten, dan was hij het wel. Als ik kon dichten, zou ik een ode voor hem schrijven.
Hij was en is papa in alle alledaagse dingen: boterhammen smeren, zwemles, boodschappen doen, peuterdans, kindje voorop en achterop de fiets. Dat was niet bijzonder, dat was gewoon en zo is het
in heel veel gezinnen gewoon. Ik denk alleen wel, dat partners elkaar wel die ruimte moeten gunnen. Zelf hoefde ik niet bovenop mijn kinderen te zitten. Ik ben misschien wat minder zorgzaam. Ik
was niet zo handig met de tummytub, ik durfde niet te fietsen met een kind voorop (echt wel geprobeerd, twee keer bijna gevallen). Het is bij ons nooit een issue geweest wie wat met de kinderen
deed. We deden het allebei. Mijn lief zelfs meer zichtbaar dan ik, zodat de jongens mij plagen: ‘zeg mam, wat doe jij nou eigenlijk hier in huis?’
Betrokkenheid ontstaat niet door meer verlof. Betrokkenheid ontstaat door samen verantwoordelijkheid te nemen voor de kinderen die je op de wereld zet. En hoe je dat doet, is ieders eigen keuze, zolang je ook maar de gevolgen aanvaardt. En dat is voer voor mijn volgende column.
Reactie schrijven