Ik ben de verbazing over het gedrag van studentenverenigingen voorbij. Onlangs kwamen de misdragingen van “heren”dispuut Ares voorbij, onderdeel van de Amsterdamse studentenvereniging L.A.N.X. De vereniging zelf neemt afstand, maar ik kan me niet voorstellen dat in die hele vereniging niemand eerder op de hoogte is geweest van wat men van plan was of van wat er gebeurd is, voordat het geheel in de publiciteit kwam.
Het is niet de eerste keer dat dit soort walgelijk gedoe gebeurt. En ja, het is misschien van alle tijden geweest, maar tijden zijn veranderd, zeden en mores zijn veranderd en dan is het logisch dat studentenverenigingen mee veranderen. Ik blijf me maar afvragen hoe het komt dat een mens zijn/haar normen en waarden verliest, zodra die mens deel uitmaakt van een groep. En dan maakt het me niet uit wie het betreft: de leden van een dispuut, de vriendengroep die tijdens een vakantie iemand doodtrapt, de etterbakjes die hulpverleners het werk onmogelijk maken... Ik snap het gewoon niet. Ja, ik weet van groepsdruk, maar dit gaat verder dan groepsdruk. Dit gaat over het niet meer zelf nadenken, het willens en wetens uitschakelen van alle normen en waarden waarmee je bent opgevoed. Want volgens mij is niemand opgevoed met het idee dat je je op deze manier misdraagt. Het zal je zus maar zijn, of je moeder, je tante, je buurmeisje...
Als ik moeder zou zijn van een van de deelnemers van het ontgroeningsreisje zou ik me kapot schamen. Laat staan als ik de moeder was van degene die de opdrachten heeft verzonnen. Ik vraag me af wat er in die gezinnen is gebeurd nadat deze hele zaak in de publiciteit is gekomen. Misschien wisten de ouders eerder nog van niets, maar nu wel. Nu weten ze het. En dan? Welk gesprek wordt er gevoerd?
Ik moet denken aan de dood van Sanda Dia, de Belgische student die de ontgroening niet overleefde. Het is voor de rechter gekomen. De daders zijn ervan afgekomen met lichte werkstraffen. Ze kunnen hun studie vervolgen, carrière maken, alsof er niets is gebeurd. Sanda is dood. Welk gesprek is daar tussen ouders en kinderen gevoerd?
Studentenverenigingen zijn bedoeld om vriendschappen te smeden, een netwerk op te bouwen. Dat snap ik, daar kan ik achter staan. En dat netwerk kan gebruikt worden om vervolgens een carrière op te bouwen, prima. Maar daar heb je niet dit soort idioterie voor nodig. En als je dit soort idioterie er wel voor nodig hebt, wat zegt dat dan over onze samenleving en over de manier waarop de ondernemingen geleid worden?
Universiteiten zouden er goed aan doen om paal en perk te stellen en subsidies aan studentenverenigingen stop te zetten – direct en permanent – zodra zich nog een exces voordoet. En laat mijn generatie – de ouders van deze jongeren – zich ook uitspreken. Laten we gewoon met zijn allen zeggen: ‘dit is niet normaal, dit willen we niet, dit gebeurt niet meer.’
Dan hoeft er niets meer in de doofpot, dan hoeft er niet maanden later een artikel in de krant, dan hoeft niemand bang te zijn, dan hoeft niemand dood te gaan, dan is het gewoon klaar.
Reactie schrijven